ME TI MOIAZEI?

Επί του θέματος.

Λίγες μέρες μετά την Καθαρή Δευτέρα λοιπόν, και όλοι φαινόμαστε να έχουμε γυρίσει στις καθημερινές μας ασχολίες. Η εξοχή μας έκανε να ξεχάσουμε προς στιγμήν τα θέματα της επικαιρότητας.
Αρχικά το σκοπιανό που κατέχει σημαντική θέση στο πολιτικό προσκήνιο και δεν παύει ν' απασχολεί τους περισσότερους Έλληνες. Ποιο όνομα θα επικρατήσει? Ποια η στάση των Σκοπιανών, των Η.Π.Α., του Ν.Α.Τ.Ο.? Οι απόψεις διίστανται -περίπου στη μέση- όσον αφορά το όνομα μεταξύ όχι μόνο των πολιτών αλλά και των κρατών. Το ζήτημα εμπλέκει πολλούς περισσότερους απ' όσους ξεκίνησε στην αρχή μ' αποτέλεσμα την όξυνση της περιπλοκότητας του. Με μια πρώτη ματιά ενός άσχετου μοιάζει να μη διαφαίνεται λύση στον ορίζοντα.
Ένα άλλο φλέγον θέμα είναι κατά πόσον η αξιοπιστία και η εγκυρότητα διέπουν τα blogs -καλή ώρα. Δεν είναι λογικό εξ' αιτίας μερικών μεμονομένων περιπτώσεων (π.χ. press.gr) να καταδικάζονται στην ¨πυρά¨ και όλα τα υπόλοιπα λόγω -υποτιθέμενης- παραπληροφόρησης, χυδαιότητας και ανευθυνότητας. Ούτε είναι πρακτικά εφικτή η κατάργηση ή η απαγόρευση τους, τουλάχιστον στις δημοκρατικές χώρες, όπως έχει ακουστεί.
Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν πως τα blogs είναι η φωνή των πολιτών. Ερωτήσεις, απορίες, απαντήσεις, αμφιβολίες, κριτικές, διενέξεις χαρακτηρίζουν κάθε είδους ιστολόγιο. Αυτά επιτρέπουν την ελεύθερη γνώμη και κατ' επέκτασιν είναι ο αντίποδας των συντηρητικών απόψεων και της ιδεολογίας των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Υποθετικά μιλώντας, το σωστότερο -για το μέλλον- είναι να μην επιτρέψουμε να περιορισθεί ή απαγορευθεί η πρόσβαση στα blogs -ή σε επιλεγμένα sites- όπως συμβαίνει στη Βόρεια Κορέα, στην Κίνα και στο Ιράν. Για ποιο λόγο? Μα, γιατί τα blogs εκφράζουν τη λαϊκή γνώμη και αποτελούν ταυτόχρονα ένα ισχυρό όπλο έναντι της λογοκρισίας. Επιπλέον, μετριάζουν το φόβο και τον πανικό που διασπείρει η τηλεόραση διότι είναι πιο ¨ανθρώπινα¨ αφού η πλειοψηφία τους αντιπροσωπεύει την κοινή άποψη.

Κατηγοριοποιόντας & Αναλύοντας

Ήρθε λοιπόν η άνοιξη, τα πουλάκια κελαηδούν και ο ήλιος λάμπει. Μ' αυτόν τον τρόπο ξεκινούν οι χαρούμενες ιστορίες που διηγούμαστε στα παιδάκια. Όμως, για τα ¨παιδάκια¨ που φέτος διανύουν τη γ΄ λυκείου δεν υπάρχουν χαρούμενες ιστορίες να ειπωθούν.
Η γιορτή της φύσης δεν αγγίζει τους μελετηρούς μαθητές που - σύμφωνα με το στερεότυπο - διαβάζουν ολημερίς κι οληνυκτίς αποκλεισμένοι στο υπόγειο. Στη συνέχεια, υπάρχουν άλλα δύο είδη μαθητών τρίτης λυκείου. Απ' τη μια είναι αυτοί που έχουν αποφασίσει εξ' αρχής ότι η ζωή τους δε θα διαμορφωθεί από τις πανελλήνιες. Έτσι, απολαμβάνουν την κάθε στιγμή (π.χ. το χαβαλέ του σχολείου, τις αργίες κτλ) και καταλήγουν να έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τους υπόλοιπους. Η λέξη που αποδίδει την κατάσταση τους γι' αυτή τη χρονια είναι το ¨άραγμα¨!
Τρίτη κατηγορία και περισσότερο πολύπλοκη, είναι αυτή των μαθητών που θέλουν να γράψουν ένα δωδεκαράκι για να περάσουν σε μια σχολή της οποίας το αντικείμενο - κατα πάσα πιθανότητα- θα ασκήσουν στο εγγύς μέλλον. Αυτοί συνήθως δυσκολεύονται να βρουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της ποιοτικής μελέτης και του ¨τεμπελιού¨. Το αποτέλεσμα? Η υπέρβαση των ορίων, κατά κύριο λόγο, της δεύτερης παράταξης.
Με λίγα λόγια λοιπόν, αποκαλύπτεται ο λανθάνων διαχωρισμός των -καταπονημένων- μαθητών της τελευταίας τάξης του λυκείου.